پایان پرشائبه «سیما ثابت» و چشم‌اندازش در «ایران اینترنشنال» یک‌ بار دیگر سریال آزار جنسی زنان از سوی مدیران رسانه‌های فارسی‌زبان مانند پریسا سحرخیز، پونه قدوسی، شبنم رئیسی و طناز خامه را زنده کرد. زنانی که بعد از سال‌ها فعالیت در رسانه‌هایی چون «من‌وتو»، «بی‌بی‌سی فارسی» و «ایران اینترنشنال»، گاهی بی‌سروصدا و گاهی با افشاگری جدا می‌شوند.

نخستین امتیازبازی تیم‌های باشگاهی ایران و عربستان در زمین‌های دو کشور به نام دیپلماسی موفق منطقه‌ای ثبت خواهد شد و نشان می‌دهد پیمان تازه میان دو قدرت منطقه‌ای برخلاف ادعاها، «تشریفاتی» و «تزئینی» نبود.

کاملاً محرز است که دو سیاست‌مدار کلیدی دولت بایدن یعنی «جیک سالیوان» و «آنتونی بلینکن» با بی‌اعتنایی نسبت به گزارش هشداردهنده نهادهای اطلاعاتی و نظامی آمریکا مبنی بر محتوم بودن شکست ضدحمله اوکراین علیه روسیه، دولت زلنسکی را تشویق به انجام این عملیات کرده‌اند.

«گوردون براون» که پس از گذشت 14 سال از جنایاتش در افغانستان در مقابل دوربین‌ رسانه‌ها قرار گرفته و با وقاحت تمام نسبت به آنچه بر زنان و دختران افغان می‌گذرد ابراز تأسف می‌کند، بهتر است از نقش خود در دوران نخست‌وزیری‌اش بابت پنهان‌کاری جنایات اشغال‌گران انگلیسی در افغانستان سخن بگوید.

راهبرد کلان آمریکا مبنی بر خلق بحران‌های مزمن امنیتی در دنیا، صرفاً معطوف به استفاده از تسلیحات متعارف نظامی نیست و استفاده از ظرفیت‌های بیولوژیک از طریق خلق پاندمی‌های دستساز نیز متأسفانه در چنین معادله‌ای موضوعیت دارد.

عضویت اوکراین در ناتو، موضوع حساس متحدان غربی این کشور باقی مانده و بسیاری از کشورهای عضو ناتو، همچون فرانسه، آمریکا و آلمان نگران عواقب عضویت اوکراین در ناتو و تشدید تنش‌های کنونی هستند.

ادعای آنکه دموکرات‌ها مخالف توسعه‌طلبی، جنایات و نژادپرستی صهیونیست‌ها بوده و در مقابل، صرفاً جمهوری‌خواهان حامی این روند هستند، نوعی آدرس نادرست محسوب می‌شود زیرا هر دو حزب سنتی آمریکا در شکل‌گیری، استمرار و تثبیت این جنایات در مقاطع مختلف زمانی نقش پررنگی ایفا کرده‌اند.

اوکراین قربانی معاملات پشت پرده آمریکا و اروپا شده و التماس‌ها و تهدیدات زلنسکی در خصوص لزوم عضویت کشورش در پیمان آتلانتیک شمالی تاکنون راه به جایی نبرده و از این پس هم نخواهد برد.

ژست مردم‌داری و پرهیز از خشونت، فقط نسخه‌ای برای دیگر کشورهاست و الا برای برقراری امنیت و مقابله با هنجارشکنان در کشورهای غربی هیچ محدودیتی متصور نیست.

از نگاه این رسانه‌ها، قربانی یک حادثه اگر چشم‌آبی و مو بلوند باشد ارزش پردازش خبری دارد وگرنه درد و رنج و آوارگی و حتی مرگ و کشتار سایرین، امری طبیعی است که حتی ارزش ابراز هم‌دردی کردن نیز ندارند.