نورنیوز- گروه اجتماعی: نسل بومرها (۱۹۶۴-۱۹۴۶) در دورانی زندگی کردند که ارتباطات عمدتاً به‌صورت حضوری و از طریق تلفن‌های ثابت و نامه‌ها انجام می‌شد. این نسل ارزش زیادی برای تعاملات چهره‌به‌چهره، روابط خانوادگی و اجتماعی قائل بود و ارتباطات مجازی در آن نقشی نداشت. نسل X (۱۹۶۵-۱۹۷۹) با ورود تدریجی رایانه‌های شخصی و اینترنت، شاهد تغییراتی در نحوه ارتباطات شد، اما همچنان روابط حضوری برایشان اهمیت داشت. ایمیل و پیامک نخستین نشانه‌های دیجیتالی شدن ارتباطات برای این نسل بود. با ورود به نسل هزاره (۱۹۹۴-۱۹۸۰)، شبکه‌های اجتماعی و تلفن‌های همراه هوشمند، شیوه ارتباطات را به‌طور چشمگیری تغییر دادند. این نسل بیشتر از سایر نسل‌ها به روابط آنلاین گرایش پیدا کرد و از پلتفرم‌هایی مانند فیسبوک و توییتر برای برقراری ارتباط استفاده کرد. نسل Z (۱۹۹۵-۲۰۰۹) نخستین گروهی بود که ارتباطات دیجیتال را به‌عنوان روش اصلی تعامل پذیرفت. رشد در فضای اینترنتی، استفاده از پیام‌رسان‌ها، ویدئو چت و بازی‌های آنلاین، شیوه تعاملات اجتماعی آن‌ها را دگرگون کرد. با این حال، وابستگی زیاد به فضای مجازی باعث شد که این نسل با چالش‌هایی همچون کاهش مهارت‌های ارتباطی حضوری و انزوای اجتماعی مواجه شود. نسل آلفا (۲۰۲۴-۲۰۱۰) و نسل بتا (۲۰۳۹-۲۰۲۵) در دنیایی زندگی خواهند کرد که هوش مصنوعی، متاورس و واقعیت افزوده، بخش جدایی‌ناپذیری از ارتباطات انسانی خواهد بود. پیش‌بینی می‌شود که روابط اجتماعی این نسل‌ها به‌طور عمده در فضای مجازی و از طریق آواتارهای دیجیتال و تعاملات مبتنی بر هوش مصنوعی شکل بگیرد.
نسل بومرها (۱۹۶۴-۱۹۴۶): دوران ارتباطات سنتی و ارزش‌های پایدار
نسل بومرها در دوره‌ای زندگی کردند که تلفن‌های ثابت، نامه‌نگاری و تعاملات حضوری، محور اصلی ارتباطات بودند. روابط خانوادگی نقش اساسی داشت و ارتباطات اجتماعی بر اساس ساختارهای سنتی شکل می‌گرفت. این نسل ارزش زیادی برای وفاداری، تعهد و ارتباطات رودررو قائل بود. رسانه‌های جمعی همچون رادیو و تلویزیون، تأثیر عمده‌ای بر شکل‌گیری عقاید اجتماعی داشتند و افراد، اطلاعات خود را عمدتاً از منابع رسمی دریافت می‌کردند.
نسل X (۱۹۶۵-۱۹۷۹): نخستین تجربه‌های دیجیتال و تغییرات تدریجی در روابط اجتماعی
نسل X در دورانی بزرگ شد که نخستین فناوری‌های دیجیتال مانند رایانه‌های شخصی، ایمیل و تلفن‌های بی‌سیم ظاهر شدند. هرچند که این نسل همچنان به ارتباطات حضوری اهمیت می‌داد، اما ابزارهای جدید ارتباطی مانند ایمیل و پیامک، تغییرات تدریجی را در سبک زندگی اجتماعی آن‌ها ایجاد کرد. استقلال فردی، تمایل به یادگیری فناوری‌های جدید و فاصله گرفتن از الگوهای سنتی از ویژگی‌های این نسل بود. افزایش حضور زنان در بازار کار نیز باعث شد نقش‌های خانوادگی در این دوران تغییر کند.
نسل هزاره (۱۹۹۴-۱۹۸۰): ظهور اینترنت و شبکه‌های اجتماعی
این نسل، شاهد ظهور اینترنت، تلفن‌های هوشمند و رسانه‌های اجتماعی بود که شیوه‌های ارتباطات اجتماعی را متحول کردند. فیسبوک، توییتر و دیگر پلتفرم‌های دیجیتال، روابط این نسل را شکل دادند و مفهوم دوستی و ارتباطات اجتماعی بازتعریف شد. میلنیال‌ها به ارتباطات آنلاین علاقه زیادی نشان دادند و اینترنت به بخش جدایی‌ناپذیری از زندگی آن‌ها تبدیل شد. کار از راه دور، اقتصاد گیگ (gig economy) و تغییرات در سبک زندگی، نتیجه مستقیم فناوری‌های دیجیتال در این دوره بود.
نسل Z (1995-2009): دیجیتالی‌شدن کامل ارتباطات و چالش‌های جدید
نسل Z، نخستین "بومیان دیجیتال" بودند که از کودکی با اینترنت پرسرعت، گوشی‌های هوشمند و پلتفرم‌های اجتماعی بزرگ شدند. پیام‌رسان‌ها، بازی‌های آنلاین و ویدئوهای کوتاه در شبکه‌هایی مانند اینستاگرام و تیک‌تاک، سبک زندگی اجتماعی این نسل را شکل دادند. این نسل، نسبت به نسل‌های قبل، تعاملات حضوری کمتری داشت و وابستگی بالایی به فناوری پیدا کرد. این مسئله، فرصت‌هایی برای ارتباطات جهانی فراهم کرد، اما چالش‌هایی مانند اضطراب اجتماعی، انزوای دیجیتال و کاهش مهارت‌های ارتباطی حضوری را نیز به دنبال داشت.
نسل آلفا (۲۰۲۴-۲۰۱۰) و نسل بتا (۲۰۳۹-۲۰۲۵): زندگی در عصر هوش مصنوعی و واقعیت مجاز
نسل آلفا و بتا در دورانی زندگی خواهند کرد که فناوری‌های نوین همچون متاورس، هوش مصنوعی و واقعیت افزوده، بخش جدایی‌ناپذیری از ارتباطات انسانی خواهند بود. برای این نسل‌ها، شبکه‌های اجتماعی دیگر فقط ابزار ارتباطی نیستند، بلکه بستر اصلی زندگی اجتماعی آن‌ها خواهند شد. یادگیری از طریق هوش مصنوعی، تعاملات مبتنی بر واقعیت مجازی و تغییرات بنیادین در مدل‌های آموزشی و کاری، از ویژگی‌های این دوره خواهد بود. احتمالاً روابط اجتماعی آن‌ها بیشتر در فضای دیجیتال شکل خواهد گرفت تا در دنیای واقعی.
آینده ارتباطات اجتماعی در دنیای فناوری‌محور
روند تاریخی نشان می‌دهد که هر نسل، مدل خاصی از ارتباطات را تجربه کرده است. فناوری، امکان گسترش ارتباطات و تعاملات جهانی را فراهم کرده، اما چالش‌هایی همچون کاهش تعاملات چهره‌به‌چهره، افزایش اضطراب اجتماعی و تغییر در ارزش‌های سنتی را نیز به همراه داشته است. آینده ارتباطات اجتماعی، وابسته به نحوه استفاده نسل‌های جدید از فناوری‌های نوین خواهد بود. آیا نسل‌های آینده قادر خواهند بود تعادل بین ارتباطات دیجیتال و تعاملات انسانی را حفظ کنند، یا دنیای مجازی جایگزین نهایی روابط اجتماعی خواهد شد؟ این پرسشی است که تنها آینده می‌تواند به آن پاسخ دهد.