«پربار زندگی کرده‌ام؛ تاحدی شبیه به آن گیاهِ نوکِ تپه که باد، آن را از کمر درهم شکست ولی شادمان بود که در عوض، هردوسوی تپه را دیده است.» این تمثیل درخشان، سزاوارترین تصویری است که استاد زنده یاد محمد علی اسلامی ندوشن (3 شهریور 1303 – 5 اردیبهشت 1401) ، از 97 سال زندگیِ لبالب از آفرینشگری‌اش رسم کرده است. در پادکست «رادیونور» به مناسبت دومین سالگرد درگذشت استاد گرانقدر و گران‌مایه ادب پارسی، علاوه بر مروری بر مواضع و نگاه وی به ایران و فرهنگ ایران، زندگی‌نامه اسلامی ندوشن را با صدا و روایت خود ایشان می‌شنوید.

استاد محمدعلی اسلامی ندوشن گو اینکه عمر را یکسره نثار عشق‌بازی با فرهنگ ایران و ارادت‌ورزی به انسان ایرانی گذراند اما هیچگاه از نقد خُلقیات ایرانیان در سیاست و فرهنگ و آموزش و زندگی روزمره غافل نماند. خود را یک «ناظر نگران» لقب می‌داد و زبانش در نقد فرهنگ ایران همان‌قدر می‌چرخید که در تمجید و ستایش آن.

استاد محمدعلی اسلامی ندوشن پس از چند سال دوری از ایران به وطن بازگشت؛ این‌بار اما پیکرش برای وداع و آرام گرفتن در خاک سرزمین مادری.