آمریکا و ناتو در حالی پس از 11 سپتامبر 2001 به بهانه انفجار برج‌های دوقلوی تجارت جهانی در نیویورک لشگرکشی به افغانستان را آغاز کردند که جورج دبلیو بوش در کنگره آمریکا ادعا کرد؛ ما برای مبارزه با تروریسم و تحقق امنیت در جهان به افغانستان حمله می‌کنیم و هر که با ما نیست علیه ماست!

تغییرات طالبان با تغییرات محیط اجتماعی امروز افغانستان فرق دارد و تغییرات طالبان عقب‌تر از این تغییرات است. هژمونی طلبی طالبان تغییری نکرده است. ارتباط شان با القاعده و داعش تغییری نکرده و بحث از امیرالمومنین و امارت و... همچنان پا برجاست.

جن ساکی سخنگوی کاخ سفید گفت انتظار داریم خروج از افغانستان را تا پایان ماه اوت (9 شهریور) کامل کنیم.

با توجه به سوابق غرب می‌توان گفت که طرح ناتو برای واگذاری فرودگاه کابل به ترکیه نه دادن امتیاز و ایفای نقش در معادلات جهانی بلکه بیشتر فریبی برای گرفتار کردن ترکیه در بحران منطقه‌ای، تضعیف توان دفاعی آن و حفظ وابستگی‌اش به ناتو و آمریکاست.

عدم توجه و بی‌مسئولیتی اشغالگران به وضعیت داخلی افغانستان موجب شد تا در طول 20 سال نه تنها ثبات و امنیت بر این کشور حاکم نشود بلکه گسست‌های اجتماعی، سیاسی و قومی و ساختاری در افغانستان همچون آتش زیر خاکستر شدت گرفت.

ادعای وزیر خارجه آلمان بیش از آنکه برگرفته از رفتار واقعی این کشور علیه تروریسم باشد بیشتر یک سخنرانی رسانه‌ای است که محور آن را توجیه نظامی‌گری‌های آلمان در جهان و حمایت‌هایش از تروریسم دولتی آمریکا، رژیم صهیونیستی و رژیم سعودی تشکیل می‌دهد.

سرانجام بعد از تلاش‌های متعدد مردمی برای تحصیل مهاجرین افغانستانی در مدارس دولتی؛ بخش‌نامه پذیرش کودکان مهاجر در مدارس اصلاح شد.

آمریکا باید پاسخگو باشد که چگونه 20 سال یک کشور را اشغال و مردمان آن را به بهانه مبارزه با تروریسم و مواد مخدر قتل عام کرده در حالی که نه تنها کارکرد مثتبی در این عرصه‌ها نداشته بلکه زمینه‌ساز گسترش تروریسم و افزایش تولید مواد مخدر در افغانستان شده است.

آن‌چه طالبان را غیرقابل‌پیش‌بینی و ترسناک می‌کرد، جزم‌اندیشی بود و ناآگاهی از احوال جهان و انعطافی که نداشتند. گویی در جهان موازی دیگری زندگی می‌کردند.