درباره وفاق «ملی» حرف می‌زنیم و نه فقط وفاق. معیار وفاق باید «ایران» باشد،نه هیچ چیز دیگر. وفاق ملی نوعی توفیق اجباری است. چون ما قدرت حذف یکدیگر را نداریم.

حکم عقلانی وفاق و اتفاق برای بهتر شدن روزگار ملک و ملت را. این دولت و آن دولت ندارد. هر که با رای مردم و تنفیذ ولی، پرچم را به اهتزاز در آورد باید بازو به بازویش داد.

انکار مشکلات و تنگناهای معیشتی، سیاستی مغایر با وفاق است؛ و تعلل در طراحی و اجرای برنامه‌های عاجل برای برون‌رفت از این تنگناها رفتاری خلاف منافع و امنیت ملی است. با اینهمه آنچه مهم است اعتراف به این واقعیت است که شرط هرگونه اصلاح و بهبودی در روندها، قبول وفاق به عنوان قاعده‌ی بازی است. اصرار بر استیضاح‌های پرتعداد، به نظر نمی‌رسد که با این قاعده همخوان باشد.

کسانی که اهل توزیع عادلانه قدرت یعنی مشارکت عمومی هستند و معتقدند که عدالت واقعی در این است که همه انسان‌ها حق دارند در تعیین سرنوشت خود شرکت کنند طبیعتا با کسانی که اهل استبداد و خودکامگی هستند نمی‌توانند وفاق داشته باشند.

اکثر قریب به اتفاق کشورهای جهان از دشمنی ایران و آمریکا خوشنود بوده و تامین منافع خود را در آن می یابند.

وزیر میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی از برنامه و اراده دولت و شخص آقای رئیس‌جمهوری و سایر ارکان‌ نظام از جمله مجلس و قوه‌قضائیه برداشتن موانع از سر راه گردشگری خبر داد.

معاون اول رئیس‌جمهور گفت: اتمام آزادراه تهران- شمال یکی از اولویت‌های اصلی دولت چهاردهم است.

با راه‌اندازی سامانه ارز تجاری از سوی بانک مرکزی و افزایش نرخ ارز در هفته‌های اخیر، سؤالات و ابهامات زیادی درباره فلسفه و دلایل این اقدام مطرح شد. برخی منتقدان، دولت را به گران‌سازی عمدی ارز و نوسان‌گیری برای کسب درآمد متهم می کنند و می گویند، که این سیاست منافع عمومی را به خطر انداخت اما چنین ادعاهایی به هیچ وجه صحت ندارند.

تردیدی نیست که باید برای غلبه بر ناترازی، برنامه ویژه و جامعی را طراحی کرد تا ضمن عبور از ناترازی ها ، جامعه نیز در برابر صدمات آن در امان بماند. اما اینک که نیازمند همراهی ،همدلی و وفاق جامعه و دولت برای عبور از ناترازی های انرژی هستیم ، به نظر می رسد «برنامه جامع و اثربخش ارتباطی» برای شکل دهی فهم مشترک ، همزبانی ، همدلی و همکاری ، طراحی و اجرا نشده است !