ساده لوحی است کسی گمان کند وابستگان به دولت سایه، تیغ نقد خود را فقط در مقابل دولت روحانی یا دولت پزشکیان صیقل داده اند. آنها به روند دیپلماسی در دوره شهید رئیسی و مذاکراتی که با هدایت شهید امیرعبداللهیان بر سر احیای برجام و رفع تحریم ها در وین در جریان بود هم روی خوش نشان ندادند.

یک مجری تلویزیونی راه‌یافته به مجلس در مخالفت با وزیر پیشنهادی خارجه، هم‌دوپهلو حرف زد، تا جایی که برای رسانه‌های خارجی خوراک ضد رهبری جور کرد؛ هم با داخل مجلس ستیزه کرد و گفت برخی همکاران بازی خطرناکی را شروع کرده‌اند؛ هم با خارج مجلس ستیزه کرد و یک هزینه بزرگ را از روی دوش ضدانقلاب برداشت.

سعید جلیلی تجربه های مختلفی از سیاست ورزی را پشت سر گذاشته و شایسته است تجدید نظری در کیفیت سیاست ورزی خود داشته باشد. مواجهه طوفانی با دولتی که هنوز بر سر کار نیامده، بیش از آنکه نوید بخش همراهی با ایده وفاق ملی باشد، هشدار دهنده نسبت به آغاز تنش ها و تشدید دو قطبی ها است.

با توجه به سوابق «دولت سایه» و مواجهه با دولت های روحانی و شهید رئیسی و آن چه تاکنون در حمله به دولت پزشکیان_ قبل از آغاز به کار رسمی دولت _ دیده شده، به نظر می‌رسد مشی «دولت سایه» با رویکرد تقابلی در دولت جدید هم ادامه پیدا خواهد کرد .

در دنیا رسم چنین است که رهبر حزبی که در انتخابات شکست می‌خورد شکست را می‌پذیرد، به ناتوانی خود در پیروزی حزب و مسوولیت خود در شکست اقرار می‌کند و از رهبری حزب به کنار می‌رود. به اصطلاح روی نیمکت پشت می‌نشیند. نه اینکه بعد از شکست بماند و برای دولت مستقر خط و نشان بکشد و مبارزه انتخابات بعد را از همان روز شکست آغاز کند.