معرفی ترامپ به عنوان نامزد جایزه صلح نوبل از سوی نتانیاهو، آیینه‌ای است برای درک یک واقعیت تلخ‌تر؛ فروپاشی نظام معنایی سیاست جهانی. جایی که ریاکاری بر دیپلماسی، توهم بر تحلیل و خشونت بر عقلانیت سلطه یافته است. جهان امروز نه بر بنیاد تعادل و ارزش، که بر اساس تصویرسازی، نمایش و هیاهو مدیریت می‌شود. در چنین جهانی، جایزه صلح می‌تواند به جنگ‌طلبان برسد!

دور نخست مذاکرات دوحه برای دستیابی به توافق آتش‌بس در غزه و تبادل اسرا بدون نتیجه پایان یافت. منابع فلسطینی به رویترز گفته‌اند هیئت اسرائیلی حاضر در مذاکرات فاقد اختیارات کافی برای امضای توافق بوده است و پیشرفتی در گفت‌وگوها حاصل نشده است.

ایران اعلام کرده است تا تحقق صلحی پایدار و تنبیه رژیم صهیونیستی، به حملات موشکی و پهپادی خود ادامه خواهد داد.

ترامپ صحنه‌ای ساخت دیپلماتیک؛ اما نه برای توافق، بلکه برای ایجاد فضای پوششی. آن هم پوششی برای تحرکات نظامی رژیم صهیونیستی. این همان چیزی است که می‌توان نامش را گذاشت: تله دیپلماسی؛ جایی که دعوت به گفت‌وگو، ماسکی می‌شود بر چهره یک حمله برنامه‌ریزی‌شده.

رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه، در بازگشت از سفر به باکو، ایران را به پذیرش کریدور زنگزور دعوت کرد و آن را مسیری برای تقویت صلح، توسعه و همگرایی منطقه‌ای در قفقاز دانست.

وزیر میراث‌فرهنگی در یادداشتی ویژه، خلیج‌فارس را نه صرفاً یک پهنه آبی، بلکه کانونی ژئوتمدنی از صلح، هویت و توسعه پایدار ایران‌زمین دانست و بر نقش گردشگری منطقه‌ای در بازتولید قدرت ملی، دیپلماسی فرهنگی و شکوفایی جنوب کشور تأکید کرد.

با فرض اینکه ایران این نامه (نامه ترامپ) را نشان از اراده آمریکا برای حل‌وفصل جامع مسائل فیمابین همراه با بدبینی تاریخی و هوشیاری و احتیاط کامل تلقی کند، چند حالت و ظرفیت مثبت ممکن در زیر ارزیابی می‌شود.

پس از استقبال ترامپ از استارمر نخست وزیر انگلیس، رئیس جمهور آمریکا در پاسخ به سوال خبرنگاران درباره احتمال دستیابی به صلح در اوکراین، ضمن ابراز امیدواری خود، گفت: «ما می‌توانیم و به صلح خواهیم رسید.»