در گزارشی از وب‌سایت اکسیوس، آمده است که سران عربستان، امارات و قطر در دیدار با ترامپ با حمله به تأسیسات ایران مخالفت کرده‌اند؛ نشانه‌ای از یک واقع‌گرایی امنیتی نوظهور در خلیج‌فارس.

سه روز مانده به دور جدید مذاکرات ایران و آمریکا در رم، ناگهان اعلام تعویق شد؛ به‌گفته وزیر خارجه عمان، دلیل «لجستیکی» بود، اما هم‌زمانی با تحریم‌های تازه و تهدیدات مقامات آمریکایی، بررسی گزینه های سیاسی را هم توجیه پذیر می کند.

در میانه تحولات امنیتی خاورمیانه، دور جدید گفت‌وگوهای غیرمستقیم ایران و آمریکا در رم، با میزبانی عمان آغاز شده است. این مذاکرات تنها درباره توافق نیست؛ بلکه بازتابی از آرایش نوین قدرت، موازنه‌سازی ایران و بازی راهبردی با کارت شرق است.

شروع مذاکرات ایران و آمریکا که ترامپ آن را رسانه ای کرد، حالا در کانون توجه جهانی قرار گرفته است. این اعلام در حالی صورت گرفت که بنیامین نتانیاهو در واشنگتن بود، و عباس عراقچی نیز تأکید کرد که مذاکرات به صورت غیرمستقیم در عمان برگزار خواهد شد. اما آیا این مذاکرات می‌تواند به نتیجه‌ای دست یابد؟

مذاکرات غیرمستقیم ایران و آمریکا در عمان، نشان از ابتکار عمل تهران در مدیریت دیپلماسی دارد. درحالی‌که ترامپ با عملیات روانی و روایت‌سازی رسانه‌ای، مذاکره مستقیم را تبلیغ می‌کند، ایران با تأکید بر میانجی‌گری عمان، مسیر مذاکرات را مطابق منافع خود هدایت کرده و از فشارهای سیاسی کاسته است.

در تقابل کم سابقه میان تهران و واشنگتن ، ترامپ برای نخستین‌بار مستقیماً ایران را به «حمله نظامی سخت» تهدید کرده است. ایران اما با بازدارندگی ترکیبی، از آرایش نظامی تا دیپلماسی چندلایه، در حال مهار این تهدید و تبدیل بازی به یک قمار پرهزینه برای واشنگتن است.

ترامپ شب گذشته در جمع خبرنگاران ادعا کرد که ایران دیگر به واسطه‌ها نیاز ندارد و خواهان گفت‌وگوی مستقیم است، اما تهران تاکنون هیچ واکنشی به این ادعا نشان نداده. آیا این سکوت نشانه‌ای از بی‌اعتنایی است یا راهبردی برای مدیریت فشارها؟ تحلیلگران معتقدند که این ادعا بیشتر یک تاکتیک فشار است تا یک تغییر واقعی در سیاست آمریکا.

-انتشار گزارش اخیر نهادهای اطلاعاتی آمریکا درباره ایران، نمایانگر راهبرد چندلایه و پیچیده‌ای است که واشینگتن در قبال تهران دنبال می‌کند.

اظهارات رهبر معظم انقلاب در جمع فرماندهان ارتش بار دیگر نشان داد که سیاست جمهوری اسلامی ایران در قبال آمریکا، نه بر مبنای خوش‌بینی و امید به تغییر رویکرد کاخ سفید، بلکه بر پایه تجربه‌ای استوار است که از مذاکرات پرهزینه و بی نتیجه دهه 90 به دست آمده است.