تخت‌روانچی با انتقاد از مواضع زیگزاگی آمریکا در گفت‌وگوهای دیپلماتیک با ایران، این رفتارها را عامل تشویش فضای مذاکرات دانست و تأکید کرد: هیچ‌کس نمی‌تواند مطمئن باشد که چنین تناقضاتی بر روند گفتگوها بی‌تأثیر است.

در بحبوحه دگرگونی‌های شتابان در معادلات جهانی و تمرکز دوباره بر تحولات منطقه‌ای، تهران بار دیگر صحنه دیپلماسی شد؛ جایی که مجمع گفت‌وگوی تهران با حضور صدها مقام و کارشناس از ده‌ها کشور، چهره‌ای فعال از سیاست خارجی ایران ترسیم کرد.

نیویورک‌تایمز در گزارشی تازه نوشت که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، با وجود فشارهای داخلی از سوی جمهوری‌خواهان، همچنان به دنبال توافقی دیپلماتیک با ایران بر سر برنامه هسته‌ای‌اش است و احتمالاً برای دستیابی به این توافق به کم رضایت خواهد داد.

ترامپ اما واقع‌گراتر از آن است که بخواهد خود را در قواره شعارهای انتخاباتی و غرولندهای معمول بپوشاند. واقعیت‌های جهان امروز در نخستین صد روز دور دوم ریاست بر ایالات متحده، او را مجاب کرده که به سادگی تن به ماجراجویی بدون سرانجام روشن ندهد.

دور چهارم مذاکرات ایران و آمریکا در شرایطی شروع شد که انتظار نمی‌رفت چندان با موفقیت همراه باشد. در خاتمه دور سوم از دشواربودن کار و بروز «اختلافاتی در جزئیات و کلیات» سخن رفته بود. دور چهارم که قرار بود 13 اردیبهشت انجام شود، به تعویق افتاده‌ بود.

همان‌طور که پیش‌تر هم در خلال یادداشت‌هایم آورده‌ام، ایران در دوره جدید رایزنی‌های ایران و امریکا بر خلاف دوره برجام که یک اشتباه تاکتیکی داشتیم به دلایل عارضی و ذاتی هوشمندانه‌تر رفتار کرده و یک استراتژی چند سطحی برای رایزنی‌ها حول مذاکرات در زمینه برنامه هسته‌ای‌اش طراحی کرده است.

چهارمین دور مذاکرات هسته‌ای ایران و آمریکا در مسقط بدون دستیابی به توافق به پایان رسید. دور پنجم این ماراتن دیپلماتیک احتمالاً هفته آینده مجدد پیگیری شود.

در گذر از تحریم‌های بین‌المللی و از منظر اقتصاد سیاسی، بازنگری در روابط اقتصادی و تجارت خارجی کشور ضرورتی انکارناپذیر است. این روابط را می‌توان در قالب «چهارضلعی اقتصادی بین‌المللی ایران» تحلیل کرد: روسیه، غرب، کشورهای عربی به‌ویژه عربستان، و در نهایت هند و چین.

نام "ران درمر"، وزیر امور راهبردی رژیم صهیونیستی، این روزها در صدر محافل سیاسی و رسانه‌ای منطقه قرار گرفته است. او که به "سایه نتانیاهو" و "مغز منفصل" نخست‌وزیر اسرائیل شهرت یافته، با نبوغ سیاسی خود وزارتخانه‌ای کم‌اهمیت را به یکی از مراکز تصمیم‌گیری کلیدی دولت تبدیل کرده است.