حاشیه‌نشینی یک موقعیت اجتماعی-طبقاتی است که می‌تواند با بسترهای جغرافیایی همراه شود و می تواند نشود. یعنی ممکن است یک فرد به لحاظ اجتماعی در موقعیتی حاشیه‌ای قرار بگیرد اما لزوما در مناطق جغرافیایی موسوم به حاشیه‌نشین زندگی نکند.

مواجهه‌ احساسی و بدون کار کارشناسی با هر پدیده و معضل اجتماعی مانند حاشیه‌نشینی، بیشتر منجر به تولید عصبانیت جمعی شده و اختلال مناسبات اجتماعی را به دنبال دارد و حتی ممکن است به انسداد مسیر اصلاح یا تاخیر آن منجر شود.

ظهور حاشیه‌نشینی، آنطور که از منظر مکاتب گوناگون و نتایج مشاهدات میدانی برمی آید، ریشه در مهاجرت و عوامل اقتصادی دارد. معلولی که تحت تاثیر پارامترهایی همچون فقر اقتصادی، عدم تخصص، نوع شغل، تعارض فرهنگی، بی‌سوادی، هویت قومی و فرهنگی، غیر قابل کنترل می ‌شود و در نتیجه عوارض این پدیده به حوزه شهری و ملی نیز گسترش می‌ یابد.

رویکرد خیریه محور در مسئله حاشیه نشینی، از طرفی نقش دولت به عنوان نهاد اصلی تنظیم و فراهم نمودن مقدمات زیست عادلانه برای همه شهروندان ایرانی را کم رنگ می کند و از طرف دیگر سازمان های مردمی که توان و پتانسیل ورود در سطح کلان برای حل مسائل بزرگ و چند وجهی مانند حاشه نشینی را ندارند ، درگیر لایه های پیچیده ای از مشکلات در مواجهه با واقعیت زیر پوست حاشیه نشینی می شوند

زمانی که یک سال پیش ویروس کرونا در جهان منتشر شد، برخی آن را «ویروس دموکرات» نامیدند چرا که همه‌گیر بود و تفاوتی میان افراد قائل نمی‌شد، اما به زودی مشخص شد که عبارت «کرونا یک ویروس دموکرات است» باید به عبارت «کرونا در شرایط برابر یک ویروس دموکرات است» تغییر کند.

حاشیه زاییده متن و همچنین مفسر متن است. فرزند متن است زیرا از متن وام می‌گیرد و حیات خود را وابسته به متن است. حاشیه‌نشینان در پیوند عمیقی با شهرهای همجوار خود هستند و اساسا حاشیه‌نشینی بدون وجود شهر بزرگ در نزدیکی حاشیه معنایی ندارد.